Recensie: Max (en de Wild Things), Dave Eggers

Het boek Max en de Maximonsters van Maurice Sendak’s was in 1963 nog niet zo geliefd als het nu is. Max en de Maximonsters werd beschouwd als te angstaanjagend en verontrustend voor kinderen. Het boek, dat maar 10 zinnen telt, is ondanks de kritiek uitgegroeid tot een geliefd klassieker en is in 2009 zelfs verfilmd door regisseur Spike Jonze. Dave Eggers, vooral bekend van zijn romans voor volwassenen, schreef mee aan het scenario. Na het verschijnen van de film bewerkte Eggers het script tot een nieuwe roman. Hij baseerde het boek op de film en op het origineel van Sendak’s Max en de Maximonsters.

Max (en de Wild Things), het resultaat van deze bewerking, is een pareltje. De negenjarige Max heeft het soms zwaar. Zijn vader woont in de grote stad met een nieuwe vrouw, zijn moeder heeft ook een nieuwe vriend en met zijn oudere zus heeft Max een haat-liefde verhouding. Wanneer Max zijn wolvenpak aantrekt verandert hij in een ander persoon. Hij is brutaal tegen zijn moeder, heeft woede-uitbarstingen en voelt zich zo snel als een wolf.

Op een dag krijgt hij ruzie met zijn moeder en vlucht hij het nabijgelegen bos in. Daar vind hij een bootje, stapt er in en vaart weg. Na een lange tocht spoelt hij met zijn boot aan op een onbekend eiland. De monsters die er wonen willen hem opeten, maar hij weet hen ervan te overtuigen dat hij hun koning is. De wilde monsters zijn snel op hun teentjes getrapt, hebben een sterk wisselend humeur en zijn best eng. Max voelt zich niet altijd even veilig en moet hard zijn best doen het de monsters naar de zin te maken.

Was het origineel van Sendak nog geschikt voor jongere kinderen, de versie van Eggers is toch wat minder toegankelijk. De eerste hoofdstukken van het boek, waarin Max de confrontatie aangaat met iedereen om hem heen (de vrienden van zijn zus, de vriend van zijn moeder en uiteindelijk zijn moeder en zus zelf), zijn ontroerend. De twijfels en strubbelingen van een jongen zullen herkenbaar zijn voor de nog-net-geen-tieners. Vanaf het moment dat Max op het eiland met de monsters arriveert krijgt het verhaal een andere lading.

Het verhaal is bij vlagen angstaanjagend spannend. Hoe verder het verhaal zicht ontvouwt, hoe vreemder het wordt. De monsters deinzen er niet voor terug om alles wat ze maar willen op te eten en meerdere malen dreigen ze ook Max op te eten. Zijn improvisatietalent en de goedgelovigheid van de monsters zorgen ervoor dat Max weet te overleven, maar een verontrustend gevoel maakt zich van je meester tijdens het lezen van het boek.

Hoewel Eggers bewerking op de belangrijkste punten de verhaallijn van het origineel volgt, weet hij er toch een geheel eigen draai te geven aan. Het is hem gelukt om van een prentenboek met 10 zinnen een roman van meer dan 200 pagina’s te maken, zonder daarbij de magie van het origineel te verliezen. Max (en de Wild Things) is met vlagen een tikkeltje vreemd en eigenaardig, maar zonder twijfel een prachtig verhaal!

Max (en de Wild Things) / Dave Eggers / 2010 / Lebowski / 12+

Ik maak gebruik affiliate links. Dit kost jou niks extra, maar helpt mij om de website te onderhouden.

Lees ook:

• de Gladiator-serie van Simon Scarrow
• de Grijze Jager-serie van John Flanagan
• de Broederband-serie van John Flanagan